ਰਬੜ ਦੀ ਗੁਰਗਾਬੀ

ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ 'ਤੇਜਾ'

ਮੈਂ
ਚੜਦੀ ਉਮਰੇ
ਅਵਾਰਾ ਦਿੱਲ ਦਾ ਮਾਲਿਕ
ਜੋੜ ਤੋੜ ਵਿੱਚ ਟੈਮ ਟਪਾਓੁਦਾ
ਹਰ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਟਿਕਾਉਦਾ
ਕਈਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਤਰਦਾ
ਕਈਆਂ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਧਰਦਾ
ਜਾਗਦੀਆਂ ਤੇ ਖੁਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ
ਤੇ ਸੁਪਨਿਆਂ 'ਚ ਕਿਸੇ ਘੜਦਾ
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਮੋੜ 'ਤੇ
ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਹੂਰ ਨਾਲ
ਅੱਖ ਮਿਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ 'ਚ
ਹਾਣ ਮਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ

ਇੱਕੀਆ ਦਾ ਮੈਂ
ਤੇ ਅਠਾਰਾਂ ਕੁ ਦੀ ਉਹ
ਮੈਂ ਲੱਸਣ ਦੀ ਤੁੜੀ
ਉਹ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ
ਉਹ ਸੁਲਫੇ ਦੀ ਲਾਟ
ਹਰ ਕੋਈ ਅੱਖਾਂ ਸੇਕੇ
ਮੈ ਖੁੰਜੇ ਲੱਗਿਆ ਖਿੰਘਰ
ਕੋਈ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਵੇਖੇ
ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਾਉਦਿਆਂ
ਮੇਲ ਮਿਲਾਉਦਿਆਂ...
ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰੇ ਚੜ ਗਈ
ਉਹਦੀ ਰਬੜ ਦੀ ਗੁਰਗਾਬੀ
ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਡਾਢੀ ਅਪਣੱਤ ਜਾਗੀ
ਕਿਉ ਜੋ ਮੇਰੇ ਵੀ ਪੈਰੀ ਸੀ
ਰਬੜ ਦੀ ਗੁਰਗਾਬੀ
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ
ਅਜਬ ਜਿਹਾ ਮਾਣ ਸੀ
ਕਿਉ ਕਿ ਮੇਰਾ ਤੇ ਉਹਦਾ
ਹੁਣ,ਗਰੀਬੀ ਦਾ ਹਾਣ ਸੀ