ਗ਼ਲਤ ਕਠਪੁਤਲੀਆਂ ‘ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ

ਇਹ ਲੇਖ ਰੂਪੀ ਟਿਪਣੀ ਬਾਈ ਦਵਿੰਦਰਪਾਲ ਵਲੋਂ ਹੇਠਾਂ ਲਿਖੇ ਲੇਖ ‘ਤੇ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ।ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰਨਿਕ ਮੀਡੀਏ ‘ਚ ਸਥਾਪਤ ਲੋਕਾਂ ਚੋਂ ਦਵਿੰਦਰਪਾਲ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਦੂਜਾ ਬੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਟੱਕਰਿਆ।ਬਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਿਆ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿੱਖਿਆ ਵੀ ਤੇ ਸਮਜਿਆ ਵੀ।ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਐਂਵੇ ਤੇ ਸੁੱਟ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।ਭਾਵੇ ਕਿ ਹੇਠਲਾ ਲੇਖ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਸੀ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਕਠਪੁਤਲੀਆਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਪਰਦੇ ਉਹਲੇ ਬਜ਼ੀਗਰਾਂ ‘ਤੇ ਸੀ। ਬਈਏ ਚਰਚਾ ‘ਚ ਸਨ ਸੋ ਚਰਚਾ ਕਰਨੀ ਜਰੂਰੀ ਸਮਝੀ। ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ ਇਤਰਾਜ ਫੋਨ ਰਾਹੀਂ ਆਏ ।ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪੱਖ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਇੱਥੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ ਸਾਡਾ ਪੱਖ ਲੇਖ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਟਿਪਣੀਆਂ ‘ਚ ਦਰਜ਼ ਹੈ। ਤੇਜਾ

ਦਵਿੰਦਰ ਪਾਲ

ਤੇਜੇ ਵੈਸੇ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਆਸ ਹੋਣੀ ਏ ਮੇਰੇ ਵਰਗਿਆਂ ਤੋਂ ਤੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਭਈਆ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਨਾਂਹ ਪੱਖੀ ਇਸਤੇਮਾਲ ‘ਤੇ ਵਿਰੋਧ ਆਉਣ ਦੀ…. ਫੇਰ ਵੈਸੇ ਵੀ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਖੁਦ ‘ਚ ਹੀ ਨਾਂਹ ਪੱਖੀ ਹੈ, ਸਹੀ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਹੈ। ਖ਼ੈਰ ਇਸੇ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਤਰਸੀ, ਮਨੁੱਖ ਤਰਸੀ ਸਾਰੇ ਦਾਇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਘੇਰ ਕੇ ਵੀ ਨਾਂਹ ਪਾ ਹੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਸਾਰੇ ਪੱਖ ਸੋਚ ਕੇ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਪੰਜਾਬ ‘ਚ ਵਸੇਬਾ ਪੰਜਾਬ ਪੱਖੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਭੰਨੇ ਹੈਗੇ ਆਂ, ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਇਹ ਆਪਣੇ ਵਸ ਵੀ ਨੀਂ ਹੋਣ ਵਾਲਾ। ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਜੇ ਨਹੀਂ ਸਹਿ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਂ ਸਹੋ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਕਠਪੁਤਲੀਆਂ ਨਚਾ ਰਹੇ ਨੇ….. ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਫੇਰ ਤੇਰੀ ਸਿਆਣਪ ‘ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਆਉਨਾ ਕਿ ਤੂੰ ਓਹਨਾਂ ‘ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਵੀ ਸਾਧਿਐ ਪਰ ਅਸਲ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ‘ਤੇ ਰਿਹਾ ਤੇਰਾ ਭੱਈਆ ਤੇ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ।ਆਮ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਵਾਂਗ ਓਹਨਾਂ ਕਠਪੁਤਲੀ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਬਰਾਬਰ ਨਾਂ ਤਾਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਡਿਫੈਂਡ ਕਰ ਸਕਦੈ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਇਸ “ਵਰਤੇ” ਜਾਣ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਨੂੰ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹੈ….. ਕਾਰਨ ਵੀ ਸਾਫ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਓਹ ਵੀ ਆਮ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸਿਰਫ ਮਨੁੱਖ ਹਨ ਕੋਈ ਘਾਗ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਨਹੀਂ। ਖ਼ੈਰ ਜਦੋਂ ਵਾਪਸ ਗੱਲ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਨੂੰ ਨਾਂ ਸਹਿਣ ਦੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਭੁੱਲਿਓ ਨਾਂ ਕਿ ਓਹਨਾਂ ਬਗ਼ੈਰ ਆਪਣਾ ਸਰਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਤੇਜਾ ਸਿਆਣਾ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹੈ ਤੇ ਕਲਮਨਵੀਸੀ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਵੀ ਮੰਨ ਗਿਐ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੋਂ ਬਾਹਰ ਵੇਖਣ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਵੀ ਵੇਖੀ ਜਾਂਦੈ। ਮੈ ਤੀਜੇ ਕਾਂਡ ‘ਤੇ ਕੋਈ ਟਿੱਪਣੀ ਨੀ ਕਰਨੀ ਕਿਉਂਕਿ ਓਹ ਸਾਰਾ ਸੱਚ ਆ ਤੇ ਅਗਾਂਹ ਵੀ ਓਹੋ ਹੋਣਾ ਜੋ ਤੇਜਾ ਕਹੀ ਜਾਂਦਾ, ਪਰ ਹੁਣ ਓਸ ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਨੇੜਲੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਆਈਡੀਅਲ ਸਮਾਜ ਦਾ ਆਧਾਰ ਲਗਦੈ ਕਿ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਕੱਢੋ ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਸਾਫ ਹੋ ਜੂ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸੋਚ ਮਨੁੱਖ ਪੱਖੀ ਸੋਚ ਦੇ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਪਾਸੜ ਤੇ ਅਨਿਆਪੂਰਨ ਐ, ਪਰ ਚਲੋ ਇੱਕ ਵਾਰ ਲਈ ਦੋਸਤਾਂ ਖ਼ਾਤਰ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਥਾਂ ਇਸੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਪੈਰਾਮੀਟਰ ਲੱਭ ਲਈਏ।
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੱਡ ਹਰਾਮੀ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਤੇ ਵਿਹਲੀਆਂ ਖਾਣ ਗਿੱਝੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਪਊ, ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵੱਲ ਖੁਦ ਮੋੜਾ ਪਾਉਣਾ ਪਊ ਤੇ ਹੱਡ ਭੰਨਵੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਪਊ।
ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ‘ਰਸਤੇ ਕਾ ਮਾਲ ਸਸਤੇ ਮੇਂ’ ਦੀ ਆਦਤ ਵੀ ਛੱਡਣੀ ਪਊ, ਕਿਉਂਕਿ 50 ਜਾਂ ਸੌ ਰੁਪਏ ਵਾਲੀ ਲੇਬਰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਨੀ ਰਹਿਣੀ
ਮੱਥੇ ਤੇ ਮਹਾਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਮੁਕਟ ਵਾਂਗ ਐੱਨ.ਆਰ ਆਈ ਦਾ ਫੱਟਾ ਲਾਈ ਬੈਠੇ ਜਾਂ ਕਬੂਤਰ ਬਣੀ ਫਿਰਦੇ ਡਾਲਰਾਂ ਦੇ ਭੁੱਖਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਕਮਾਈ ਕਰਨੀ ਵੀ ਪੈ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਓਹ ਮੁਲਕ ਵੀ ਏਧਰਲੇ ਭਈਆਂ (ਸਿਰਦਾਰ ਸ਼ਾਹਬ) ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਨੇ, ਆਖ਼ਰ ਆਪਾਂ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਵੋਟਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ‘ਤੇ ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਐਹੀ ਤੈਹੀ ਫੇਰਦੇ ਆਂ ਤੇ ਏਥੇ ਆ ਕੇ ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਮਾਰਦੇ ਆਂ ਬਈ ਹੁਣ ਤਾਂ ਲਗਦਾ ਕਨੇਡਾ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਵਰਗਾ’
ਜੇ ਆਹ “ਛੋਟੀਆਂ” ਜਿਹੀਆਂ ਸਮਝੌਤੀਆਂ ਕਰ ਲਓਂਗੇ ਤਾਂ ਜੀ ਸਦਕੇ ਪਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਬਗ਼ੈਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖੋ।ਪਰ ਜੇ ਚਾਹੋ ਕਿ ਇਹ ਏਥੇ ਵੀ ਰਹਿਣ ਤੇ ਕੁਸਕਣ ਵੀ ਨਾਂ, ਸਾਡੇ ਘਰਾਂ ‘ਚ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਨ ਪਰ ਖਾਣ, ਪੀਣ, ਹੱਗਣ, ਮੂਤਣ, ਰੋਣ, ਹੱਸਣ, ਨੱਚਣ, ਟੱਪਣ ਕਿਸੇ ਐਸੇ ਥਾਂ ਜਿਹੜਾ ਸਾਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਨਾਂ ਆਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਨਾਮੁਮਕਿਨ ਐ।